Во кратка, но прилично точна анализа на улогата на турскиот претседател Реџеп Таип Ердоган во украинската криза и турско-руските односи, британски Телеграф потсети дека во 1568 година, рускиот император Иван Грозни ја водел својата војска во битка против Отоманската империја за прв пат.
Во текот на следните 500 години, двете големи сили се бореа меѓу себе во не помалку од десет крвави војни, оставајќи безброј мртви во битките, при што Русија доби контрола на големи делови од територијата од Крим до Кавказ.
Петстотини години подоцна, кога Москва е заглавена во својата растечка катастрофа со војната во Украина, нејзиниот стар ривал Турција ја искористува кризата на Кремљ, која сам си ја предизвика за да го врати часовникот назад.
На славеничкиот митинг минатата недела, Ердоган објави дека изгрева „векот на Турција“, ветувајќи дека ќе ја направи својата земја повторно сила по децении релативен пад. Иако најмногу го крие своето воодушевување од моќта на Османлиите, нивната регионална доминација и традиционалните исламски вредности, се чини дека турскиот претседател има намера да го следи нивниот пат, пишува The Telegraph, цитиран од Јутарњи лист.
Во исто време, на Ердоган му претстои клучна трка за реизбор на почетокот на следната година, во време кога се влошува економската криза, во која инфлацијата во таа земја скокна на 85,5 отсто, а цените на храната и основните потреби растат многу побрзо од платите.
Барајќи одговори за проблемите дома во странство, Анкара се етаблира како незаменлив фактор низ Источна Европа и Централна Азија, како дел од напорите да се обезбеди дистрибуција на енергија, да го поевтини увозот и да ја зајакне својата позиција. А тоа значи навлегување во руската сфера на влијание и интереси.
Во северна Сирија, турските трупи се подготвуваат за нова офанзива против курдските борци како дел од напорите да обезбедат територија каде што ќе бидат сместени десетици илјади бегалци кои дошле во нивната земја бегајќи од граѓанската војна.
Тој план ја доведе Анкара во конфликт со Москва, која ја поддржува бруталната влада на сирискиот претседател Башар ал-Асад и не толерира друга надворешна сила да гази на нејзиниот терен. Сепак, се чини дека Кремљ, веќе преоптоварен со својата „специјална воена операција“ во Украина, не може ништо друго освен да предупреди.
Според тоа, на Кавказ, Ердоган го поддржа својот близок сојузник Азербејџан во ескалацијата на конфликтот со соседна Ерменија, која е членка на воениот сојуз Договорот за заедничка безбедност – меѓународна организација од воено-политичка природа која е основана во 1992 година од поединци членови на поранешниот СССР – предводени од Москва.
Кога азербејџанските ракети и гранати, од кои многу беа обезбедени од Анкара, почнаа да паѓаат врз поранешната советска република во септември, Ерменија го повика својот сојузник Русија да интервенира. Бидејќи Кремљ не сакаше да се впушти во друг конфликт во својот двор, тие барања паднаа на пуста земја, а руските мировни сили во спорниот регион Нагорно-Карабах не беа во можност да го запрат напредувањето на Азербејџан.
Во меѓувреме, во Либија, некогаш срцето на османлиската Северна Африка, Турција и Русија долго време се борат за влијание и беа на спротивните страни на уште една граѓанска војна. Сега, сепак, бунтовниците поддржани од Москва се откажаа и влијанието на Кремљ слабее, додека Турција ги жнее наградите од многу потребните договори за нафта и гас.
Додека Турција се обидува да го пополни глобалниот вакуум што го остави зад себе Русија, сега кога веќе не може целосно да управува со сите свои интереси, Ердоган внимателно избегна да го отуѓи рускиот претседател Владимир Путин.
Од почетокот на војната во Украина, турскиот претседател вешто ги играше двете страни за да го добие она што го сака. Од една страна, Турција испорача десетици свои напредни нападни беспилотни летала Bayraktar TB-2 на блискиот партнер Киев, каде што украинските сили успешно ги искористија за уништување на руските оклопни трупи. Во исто време, Анкара одби да воведе санкции кон Русија, привлекувајќи ги парите и имотот на руските олигарси и туристи, со што го удвои увозот на руската нафта под ембарго.
Никаде не е поочигледна промената во динамиката на моќта како во Црното Море, каде што Турција посредуваше во договорот што и овозможи на Украина да извезува жито, и покрај руската блокада на нејзините пристаништа. Кога Москва се закани дека ќе се повлече од договорот по минатонеделниот напад со беспилотни летала врз нејзините воени бродови, повикот на Ердоган беше доволен да го промени мислењето на Путин, очигледно не сакајќи да го отфрли својот повремен сојузник.
Во меѓувреме, Турција, исто така, беше обвинета дека купува украдено украинско жито по намалени цени од Русија, во обид да ги намали зголемените цени на храната. Кога Путин нареди тенкови во Украина во февруари, тој јасно стави до знаење дека сака да ги врати славните денови на Советскиот Сојуз како голема сила.
Меѓутоа, додека неговите трупи се заглавени во Украина и се соочуваат со серија порази, друга империја – турската – е во подем и му го одзема местото на Кремљ на масата, заклучува Телеграф.
Пронајдете не на следниве мрежи:
